Stilaan komt ons Frankrijk-avontuur dichterbij. De voorbije dag (of voor sommigen : dagen, weken …) hebben we onze koffers ingepakt. Bezorgde mama’s en papa’s hielpen ons om het nodige gerief in de koffer te proppen, en zussen en broers gingen op de koffer zitten om hem te kunnen sluiten.

Om 19.00 uur brengen we onze koffers naar school. De juffen zien de koffers met bezorgde ogen aan. Sommigen hebben een énorme koffer, misschien hebben ze stiekem ook hun mama of hun papa meegenomen? Anderen hebben net een héle kleine koffer. We maken ons de bedenking hoe alles in hemelsnaam DAAR IN kan passen.

We gaan opnieuw naar huis om de laatste nacht in ons eigen bed door te brengen.

Om 5.15uur (onmenselijk vroeg!) verzamelen de juffen aan de school, samen met enkele bereidwillige ouders en kookouders. Samen sleuren ze de koffers naar de bus. Oef, alles kan erin. Dank aan iedereen die hielp met het laden van de bus!

Rond 10 voor 6 verzamelen wij opnieuw aan de school. Sommigen onder ons hebben weinig geslapen, en hebben liggen piekeren over wat er allemaal zal gebeuren in Frankrijk. En de leerkrachten hopen stiekem dat we op de bus verder zullen uitrusten. Anderen zoeken tot op het allerlaatste moment naar hun verloren gelegde reispilletjes.
Ook Linda, Dirk, Miriam en Roger zullen met ons mee reizen. Tijdens ons verblijf zullen zij onze maaltijden bereiden.
We nemen afscheid van onze mama, papa en broer en/of zus. Plots realiseren we ons dat we broer of zus toch wel meer zullen missen dan we gedacht hadden. Na enkele foto’s stappen we een beetje zenuwachtig op de bus. Veel wuiven, kushandjes, …. en weg zijn we.

De heenreis verloopt vrij vlot: voorbij Parijs ongeveer een uurtje file, en héle rustige leerlingen. Volgens onze leerkrachten verdienen we werkelijk een pluim voor ons voorbeeldige gedrag. Een werkpuntje is wel het weggooien van de vuilnis. De gang zag er bij tijden maar weinig appetijtelijk uit.
Sommigen onder ons menen zowaar de Eiffeltoren in de verte te zien. En wanneer zijn we nu eindelijk op onze bestemming? Tijdens het laatste stuk worden we al wat ongeduldiger. En plots zien we het op de wegwijzers: Les Gorges du Tarn. We hebben allemaal een whow-gevoel: wat een adembenemend uitzicht! Langs haarspeldbochten daalt de bus. Telkens kunnen we genieten van een nieuw landschap. Beneden, naast de Tarn, zien we eindelijk het imposante huis waar we de volgende dagen zullen verblijven.

Dank aan Bernard en Rudy , die ervoor gezorgd hebben dat we veilig en wel in Frankrijk geraakt zijn. Wij stappen met onze koffer over de brug over de Tarn naar het kamphuis. Hilde en Ben (van Jeka) brengen met het Jeka-busje ons schoolmateriaal naar het kamphuis.

We ‘sleuren’ onze koffers naar boven of naar beneden. Gelukkig hebben we vrienden of vriendinnen die ons een handje helpen. Ieder kiest een bed en de bedden worden opgemaakt. Vervolgens kunnen we beneden in de eetzaal een pizza eten.
En hier komt al een eerste verrassing: onze kookouders zijn bereid om elke dag de vaat te doen. We moeten dus niet helpen afdrogen.

We gaan om 22.00 uur, na een deugddoende avondwandeling, in ons bedje liggen, en brengen onze eerste nacht op Franse bodem door.

Wist je dat …
… we aan het overwegen zijn om volgende keer reispilletjes in wrak aan te kopen ?
… bij gebrek aan tandpasta, iemand zijn tanden poetste met hechtingscrème voor valse tanden?
… Kiara haar tand verloren heeft.

Na een hele goede nachtrust worden we om 7u30 met Franse muziek gewekt. De juffen zijn goedgezind want we zijn superstil geweest. De lucht is blauw en het zonnetje komt al  piepen.

Terwijl wij ons aankleden zorgen de kookouders voor het ontbijt. Een lekker stukje stokbrood met eieren en spek, lekkerder kan het niet! Na het vullen van onze buiken maken we ook ons lunchpakket. We trekken er namelijk op uit vandaag. 

Gelukkig heeft de zon beslist om ons te vergezellen op onze tocht. 

Velen onder ons (of allemaal?) hebben tijdens een zware klim van 2 uur grenzen verlegd.  We hebben zowaar een hoogteverschil van meer dan 400 meter overbrugd!  Er zijn zelfs meisjes en jongens die  nog kracht over hebben om anderen aan te moedigen en te helpen.

De juffen zijn heel fier op ons en trakteren ons allemaal op een ijsje. Dit is genieten. We smullen er dan ook op los en bij sommigen is dit duidelijk zichtbaar.

Eenmaal boven kunnen we genieten van het prachtige uitzicht op ‘Point Sublime’ en maken we enkele groepsfoto’s.

Daarna is het tijd om, op een rustige manier, aan de afdaling te beginnen.  Kleine stapjes nemen, niet lopen of springen, niet duwen, heel aandachtig zijn … het helpt ons om veilig beneden te geraken.

Aangekomen in het kamphuis krijgen we de tijd om een douche te nemen en wat buiten te spelen. We maken gebruik van de JEKA-box met leuk en nieuw spelmateriaal. De jongens en sommige meisjes voetballen, we spelen met de reuzenmikado, we spelen ‘leven en dood’,….

De kookouders zorgen ondertussen weer voor een heerlijke maaltijd: soep, kalkoenbrochette, aardappelen, sla en tomaten en komkommer. Als dessertje krijgen we lekkere chocoladepudding.

Als avondactiviteit schrijven we onze kaartjes naar het thuisfront. We hopen dat deze snel aankomen.

Dit is een heel fijn moment, maar voor sommigen ook wel confronterend. Een traantje rolde her en der van de wangen.

Na een korte zangstonde is het wel tijd om ons bedje in te kruipen.  Na zo’n vermoeiende dag zijn we snel in dromenland.

Wist je dat …

… alle leerlingen het hier KEI-mooi vinden?

… sommige leerlingen de mooie uitzichten het mooiste vinden dat ze ooit al gezien hebben.

… Senne hier wil komen wonen?

… je een regenjas ook ONDER je trui kan aandoen?

… heel veel kinderen elkaar helpen en aanmoedigen?

… we het hier keileuk vinden, en nog niet naar huis willen?

… we na zo’n leuke dag allemaal ‘gezond moe’ zijn?

Als we wakker worden, zien we dat het terug een schitterende dag zal worden.

’s Morgens worden we verwend met een overheerlijke croissant en het notoire stokbrood.    

Na het ontbijt stappen we op de bus.  Deze brengt ons naar de brug van Millau.  Deze is werkelijk indrukwekkend.  De brug is uniek door haar omvang en heeft de allure van een reusachtige zeilboot. 

We hebben de kans om de brug van alle kanten te bewonderen. Als klap op de vuurpijl rijden we ook nog OP de brug. Tot groot jolijt van iedereen.

Op allerlei gebieden werden records neergezet bij de constructie van het technologisch geslaagde viaduct. De hoogste pijler is 343 meter hoog (iets hoger dan de Eiffeltoren), en daardoor is het momenteel de hoogste brug ter wereld. Het wegdek heeft een lengte van 2.460 meter. De inhuldiging vond plaats op 14 december 2004: exact 3 jaar na de eerste steenlegging (14 december 2001).

Dankzij het Viaduct van Millau werd de ‘Meridienne’ (Autosnelweg A75) de kortste, goedkoopste en vlotste weg tussen Parijs en de Middellandse Zee.

Na dit bezoek brengt Rudy ons naar Peyrelade.   Daar zullen we een tocht maken naar het hoger gelegen Château de Peyrelade.  Dit is een versterkte burcht uit de elfde eeuw, gebouwd tegen immense rotsen.  Van daaruit kon men de Tarn bewaken. 

Vooraleer we de berg beklimmen picknicken we in een lager gelegen wei met uitzicht op het kasteel. Daarna beginnen we aan onze beklimming.  De juffen hadden ons reeds gerustgesteld: deze tocht zou niets betekenen in vergelijking met die van gisteren (naar Point Sublime) En inderdaad … na zo’n 40 minuten bergop stappen en een laatste stevige klim, bereiken we de eerste kasteelmuur.  Eerst genieten we met volle teugen van opnieuw een subliem panorama!

 Juf Marleen ontpopt zich tot gids..  We zien het levendig voor ons: de dikke kasteelmuren met schietgaten, de uitkijktorens, de huisjes rond de burcht, de ophaalbrug, de vergeetput, de schandpaal, … We kunnen ons voorstellen hoe het er in die tijd moet uitgezien hebben. 

Een hagedis vraagt zich af waarom hij zoveel bekijks heeft.

We keren terug naar de bus langs een schitterende weg vol blozende kersenbomen. Die doen menig van ons watertanden.

Daar het alweer een warme dag is, nog warmer dan gisteren, mogen we van onze juffen verfrissing zoeken in de Tarn.  Vervolgens nemen we een douche.

Na een lekker avondmaal (soep, worst met appelmoes, dessert) krijgen we een T-shirt van de juffen. Juf Lies geeft ons tips om mooie ontwerpen te maken.  We moeten touwtjes in de T-shirt knopen en dan zullen de juffen de T-shirts batikken.

Hierna zijn juf Lies en juf Lien nog goed in vorm.  Ze zorgen voor een “ challenge”. Wat we voor onze neus krijgen is bizar. 20 spaghettistokjes, een strook tape, een schaar, een touwtje en een marshmallow.

Al snel wordt het ons duidelijk. We krijgen 18 min.de tijd om met dit materiaal een zo hoog mogelijke toren te maken. Op die toren moet de marshmallow prijken. De toren moet minimum 1 seconde blijven staan.

Dit blijkt niet zo simpel te zijn! Volgende keer beter!

Wist je dat …

… Silke ongelofelijk kan giechelen?

… Silke, Laure, Senne en Hailie gediplomeerde waterratten zijn?

… de juffen ongelooflijk goed zijn in het ontcijferen van afkortingen?

Vandaag worden we vroeg gewekt: om 6.25 uur.  Iedereen heeft geslapen als een roosje. 

Juf Marleen bespreekt de dagindeling.   We gaan vandaag naar Montpellier-le-Vieux.  Dit is niet, zoals de naam doet vermoeden, een stadje, maar wel een prachtig, beschermd natuurgebied. 

Deze dag is aan de ‘durvers’ (en dat zijn we allemaal, elk op onze eigen manier!)  Ja, ja, een voormiddag acroroc!  Dit is een soort parcours langs en tussen de rotsen waarbij je via touwen, kabels,  ladders en deadrides  als een echte Tarzan (of Jane) van de ene rots naar de andere glijdt, klimt, klautert ….

Drie monitoren staan ons al op te wachten.  We krijgen allemaal een soort gordel om het middel, en een helm.  Iedereen luistert aandachtig naar de uitleg, want waarvoor dienen die 2 musketons (haken)?   .

Deze musketons sluiten magnetisch, en beide musketons kunnen nooit tegelijkertijd open gemaakt worden.  Hier wordt zeker voor onze veiligheid gezorgd!

En dan vliegen we er letterlijk en figuurlijk in.  Hier worden grenzen verlegd en geschiedenis geschreven.  We zijn zeer geconcentreerd, want alle handelingen moeten om veiligheidsredenen volgens het boekje: een haak los, vastmaken, en dan pas de andere haak los en vastmaken.  (Op die manier zijn we voortdurend vastgemaakt.)

Nadat iedereen een parcours heeft afgelegd, is het tijd om te picknicken.  Hier spelen we ook nog verstoppertje.  Op de picknickplaats kunnen we ons flesje water opnieuw vullen, want in de namiddag staat er een nieuwe uitdaging te wachten. 

We leggen een tocht af door het natuurgebied Montpellier-le-Vieux. 

Gewapend met een kaart en voldoende water proberen we onze weg te vinden langs rode merktekens.  Bergop, bergaf, over keien, uitstekende boomwortels, trapjes …  worden we verrast door prachtige vergezichten.  In grillige rotsformaties herkennen we vissen, een olifant, een paddenstoel, een sfinx, een wachter … We kunnen onze fantasie de vrije loop laten.  

Regelmatig zijn er uitzichtpunten waar  we 360° rondom ons kunnen kijken, en waar we genieten van prachtige panorama’s. 

Langs vele haarspeldbochten brengt Rudy ons weer veilig naar het kamphuis.  Bedankt, Rudy!

Na deze warme dag zijn we klaar voor een verfrissende douche en kunnen de jongens nog wat voetballen of napraten. De meisjes nemen de tijd om elkaars haar te vlechten of een spelletje te spelen.

Eindelijk is het tijd om aan tafel te gaan . We lijken wel uitgehongerd! Het kalkoengebraad met de verse worteltjes en erwtjes en aardappelen zijn in geen tijd op! Nadien volgt nog een ijsje.

Als avondactiviteit worden er gezelschapsspelen gespeeld. Sommigen onder ons worden al vlug slaperig en zoeken stillere oorden op. Daar kunnen ze nog even hun dagboek aanvullen.

We wensen elkaar een goede nacht en doen al snel onze ogen dicht.

Wist je dat …

… we nu allemaal de liedjes ‘La Ballade des Gens Heureux’ (Gerard Lenorman) en ‘Les Lacs du Connemara (Michel Sardou) kennen?

… deze liedjes bijzonder efficiënt zijn om goedgezind wakker te worden en ons klaar te maken?

… de jongenskamers al flink gedrild zijn.

… de jongens hun kamers beter kunnen opruimen dan de meisjes?

… de jongens ’s avonds ook sneller stil zijn dan de meisjes? 

Opnieuw een schitterende dag . 

Rond half 10 vertrekken we met de bus richting Sainte-Enimie. In het ochtendzonnetje verkennen we de smalle straatjes van het prachtige middeleeuwse stadje.

Na Sainte-Enimie rijden we met de bus door de causse Méjean.  Nu kunnen we eindelijk eens zien hoe die er in werkelijkheid uit ziet.  Het is een uitgestrekte hoogvlakte met weinig begroeiing, en bijna geen huizen. 

Rudy  brengt ons naar Aven Armand, een bekende grot.  We dalen 60 m met het treintje, en bewonderen een prachtige zaal met de grootste verzameling druipstenen.  Een Franstalige gids leidt ons rond en juf Lien is onze tolk van dienst.  De omtrek van de zaal is 400 m, zo groot als de piste rond een stadion.  In de zomer worden er zelfs concerten gegeven!

Na het bezoek mogen we enkele souvenirs kopen in de shop.  Sommigen kunnen niet goed kiezen, maar vinden uiteindelijk toch een mooi aandenken. 

In een picknickhutje eten we ons broodje op en genieten nog wat van het zonnetje en het uitzicht. We nemen de tijd om ons op het plein eens lekker los te lopen.

Juf Laure, juf Silke en meester Pepijn houden de bende perfect in het gareel . Op 2 minuten tijd is de rij gevormd en ligt er geen papiertje meer op de grond.

Op de terugweg houden we een stop aan Maison des Vautours, een kweekcentrum voor gieren.  Hier krijgen we een rondleiding van een leuke én muzikale gids.  De juf vertaalt met veel enthousiasme.

We leren de soorten gieren kennen en we kunnen ze ook observeren via een rechtstreekse camera.  Op het terras staan 8 verrekijkers, en we zien de gieren met hun jong op het nest zitten.  Boven ons hoofd zweven enkele grote gieren op zoek naar kadavers. 

Voor we terug op de bus stappen, krijgen we opnieuw de tijd om een kijkje te nemen in de souvenirshop. 

En hop, terug de bus op … naar Les Vignes. 

Buiten mogen we naast de Tarn spelen (voetbal, petanque) en zonnen.   

Als avondeten krijgen we vandaag hamburgers, sla en tomaten, puree en alweer een lekker dessertje.

Als avondactiviteit is er vandaag een kwis: ‘De slimste ploeg van Les Vignes’.  We worden in acht groepen verdeeld. Het is een toffe kwis met verschillende vragenrondes en een proef-proef.

Om 22.00 uur: oogjes toe en vooral … snaveltjes dicht!

Vandaag mogen we slapen tot 8 uur.  Als we de luiken openen, zien we dat het alweer een stralende dag wordt.

We maken ons  klaar voor alweer een leuk avontuur: raften. We verdelen ons in 2 ploegen. De voormiddag- en de namiddagploeg.

Na een stevig ontbijt trekken we onze synthetische kledij en watersandalen aan.  Nu zijn we klaar om eindelijk te gaan raften.  Vol ongeduld wachten we op de monitoren.  Samen met hen stappen we een eindje stroomopwaarts waar we te water zullen gaan. 

We krijgen een zwemvest, een helm en een peddel.  De monitoren geven uitleg, en onze juffen vertalen.  We dienen vooral te onthouden: ‘gauche’, ‘droite’, ‘en avant’, ‘en arrière’ en ‘stop’.  Verdeeld over twee  rafts vertrekken we.  Al gauw klinkt ‘oeh’ en ‘aah’ doorheen de vallei.  Op de brug staan juf Nadine, Juf Marleen, juf Lies, en de kookouders te wachten om foto’s te nemen.  De namiddagploeg zwaait ons uit.

We worden tussen kleine en grote rotsen, keien en langs heuse stroomversnellingen geleid.  Onder veel gegil, gelach en gezang kunnen we alweer genieten van schilderachtige landschappen.  De ‘gorges’ naast de Tarn zijn wondermooi. 

Omdat er vandaag tropische temperaturen zijn, laten de monitoren ons in de Tarn springen.  We mogen hierin duiken, zwemmen …

We proeven zelfs van het heerlijke bronwater.

Na 10 km zit deze tocht er jammer genoeg op, en brengt een busje ons terug naar het kamphuis.  Daar doen we droge kleding aan, en worden we in de watten gelegd door de kookouders.  De kookouders hebben een heerlijk buffet tevoorschijn getoverd. Het alombekende stokbrood, hardgekookte eitjes, huisgemaakte tonijnsla, sla en tomaten aangevuld met een groot assortiment charcuterie.

In de namiddag wisselen de groepen.

De tweede groep gaat raften .

De eerste groep  zoekt verfrissing in de Tarn, geniet van een warme douche en maakt enkele bedankkaartjes. 

Als vieruurtje is er vandaag een verrassing.  De kookouders hebben voor heerlijke pannenkoeken gezorgd. 

Nadat alle leerlingen terug ‘thuis’ en gedoucht zijn, kunnen we genieten van een lekkere avondmaaltijd: tomatensoep, spaghetti (à la Dirk; met alleen verse ingrediënten!), dessert.     

Na het avondeten verdelen we alle spullen die hingen te drogen.  Dit is een hele klus omdat sommige leerlingen hun eigen spullen niet herkennen. (‘Heb ik me afgedroogd met een gele of een blauwe handdoek?’)  Vervolgens ruimen we de kamer op, en beginnen met het vullen van onze valies.

Deze dag, en ook onze bergklassen, sluiten we af met een feestavond. 

De leerlingen hebben een nummertje voorbereid.  Zo kunnen we genieten van knappe solo’s, toneeltjes, dansjes, moppen en goocheltrucs. 

Vervolgens is het tijd om de mensen die zorgden voor dit geweldig avontuur, te danken. 

Tot slot volgt er nog een fuif, en krijgen we frisdrank en chips. 

Velen vinden het jammer dat we afscheid moeten nemen van Les Vignes.  Het is veel te snel voorbij gegaan… 

Vannacht was er om 2.30 weer een brandalarm. Opnieuw vals … waarschijnlijk een defect van het alarmsysteem.  En ongelooflijk maar waar: terwijl sommige  leerkrachten en kookouders naar de alarmcentrale sprinten, slapen de meeste leerlingen gewoon door.

We worden gewekt om 6.00 uur.  We maken onze koffers.  Sommigen roepen de hulp in van de leerkrachten om op de koffer te gaan zitten, om hem toch dicht te krijgen.  Anderen beslissen om een aantal zaken los mee te nemen. 

Een laatste keer wordt de kamer gecontroleerd : de kastjes, de vloer, de bedden.  

De Jeka-medewerkers brengen alle koffers naar de bus (die wat verder geparkeerd staat) en stoppen deze alvast in de bus.

Nu krijgen we ons laatste ontbijt op Franse bodem.  We maken ook ons lunchpakket klaar. De leerkrachten poetsen het huis, en zorgen ervoor dat ook de volgende groep in een net huis kan aankomen.

Na een foto en een laatste afscheidsgroet aan ons kamphuis ‘Les Mésanges’, aan de Tarn en aan de Franse gorges en causses, stappen we op de bus.  We vertrekken rond kwart voor 9.

De terugreis verloopt heel vlot.  Er is weinig verkeer, en de leerkrachten vinden dat we heel rustig zijn. 

’s Middags en in de vooravond houdt de buschauffeur een pauze.  Dan eten we ons lunchpakket op. 

Rond 18 uur wordt Rudy  afgelost door zijn collega Guy.  Hij zal het laatste deel van de reis verzorgen. 

Het laatste halfuurtje zijn we niet meer te houden.  We joelen, juichen, zingen, dansen want … we kijken ernaar uit om mama en papa, broers en zussen terug te zien.  

Iets na 21 uur rijden we het Statieplein in Oetingen op.  Tijd voor dikke knuffels.  Ieder begint alvast te vertellen hoe keitof en fantastisch het in Les Vignes wel was. 

De volgende dagen zullen onze familieleden kunnen genieten van al onze verhalen …

Dank aan …

… Rudy, die ons veilig en goedgehumeurd naar Les Vignes bracht, en ook in Frankrijk zorgde voor veilige ritten. 

… Bernard en Marc, die het eerste en het laatste deel van de busreis veilig verzorgden.

… alle ouders en familieleden die het in- en uitladen vlot liepen verlopen.

… de ouders die ervoor zorgden dan het schoolmateriaal van het Statieplein naar de school gebracht werd.

… Ben en Hilde, de Jeka-verantwoordelijken ter plaatse, voor het lossen en laden van de bus.

… Ben en Hilde, voor een vlekkeloze organisatie van de  activiteiten en uitstappen: het maken van de nodige reservaties, het geven van tips, voor het brengen van de benodigdheden voor de maaltijden, en voor kleine herstellingswerkjes.

… de kookouders Linda, Dirk, Miriam en Roger voor het bereiden en opdienen van het heerlijke en gezonde eten, en voor het uitvoeren van andere nodige klusjes.

… de kookouders voor de ondersteuning die ze boden bij activiteiten: tafels en stoelen verplaatsen, foto’s nemen, …

… de juffen, voor het organiseren en begeleiden van de activiteiten, voor de troostende woorden bij onze verdrietjes, voor het oplossen van kleine en minder kleine probleempjes.

… juf Elly voor het actueel houden van de website.    

… allen (leerlingen en begeleiders) voor hun enthousiaste deelname aan deze onvergetelijke openluchtklassen, en voor hun bijdrage aan de goede sfeer.